ឧកញ៉ា លី
ហួរ ត្រូវបានគេដឹងថា
បានឆ្លងកាត់ប្រវត្តិជូចត់ជាង
អ្នកឧកញ៉ា គិត ម៉េង និង ពុង
ខៀវ សែ បន្តិច ព្រោះគាត់គឺជាទាហាននៅសមរភូមិជួរមក
ហើយបន្ទាប់ពីរបបប្រល័យពូជសាសន៍បានរលាយផុតទៅ
គាត់បានចាប់មុខរបរជាអ្នកចិញ្ចឹមជ្រូកលក់។
គាត់ប្រឹងរកស៊ីច្រើនប្រភេទ
ដូចជាលក់ស្ករ បន្ទាប់មកក៏ធ្វើការនាំចូល
ក្រណាត់ ស្ករ ប៊ីចេងពីថៃ
រហូតដល់គាត់សន្សំបានទុនច្រើនគួរសមនៅឆ្នាំ
១៩៨៥ គាត់ និង
គ្រួសារក៏បានសម្រេចចិត្តមកភ្នំពេញ
រកស៊ី លក់មាសវិញម្តង។
ឧកញ៉ា លីហួរ គឺជា គឺជាអ្នករកស៊ីម្នាក់ដែលមានចិត្តធ្ងន់ មានវិន័យលើខ្លួនឯង និង មានតម្លាភាពបំផុត ហើយទាំងនេះគឺជាស្ពានដែលនាំអោយ មហាជនជឿជាក់លើគាត់។គាត់បានចែករំលែកអោយបានដឹងថា “បើគេទិញមួយឲ្យច្បាស់មួយ ទិញពីរឲ្យច្បាស់ជាពីរ បើគេទិញមួយគីឡូ ឲ្យគេតែ ៩ខាំកន្លះ នេះមិនមានតម្លាភាពនោះទេ។ យើងរកស៊ី ត្រូវធ្វើយ៉ាងម៉េច ឲ្យសមភាព យុត្តិធម៌ជាមួយអតិថនជន មិនបោកប្រាស់ ឬក៏ចំណេញហួសហេតុ។ បើខ្ញុំលក់ក្រណាត់ ម៉ែត្រដឹងតែពីគ្រប់ ខ្ញុំលក់មាសជញ្ជីងត្រូវគ្រប់គីឡូ បើដូរលុយវិញក៏ត្រូវតែគ្រប់ចំនួន។”
មកទល់ពេលនេះ ឧកញ៉ា លី ហួរ មានក្រុមហ៊ុនចំនួន ៨ ឯណោះ ក្នុងដៃ ដែលមានដូចជា ក្រុមហ៊ុនលីហួរ ប្តូរប្រាក់ និងលក់គ្រឿងអលង្ការ ក្រុមហ៊ុន លីហួរ ហាងបញ្ចាំ ក្រុមហ៊ុនអភិវឌ្ឍន៍លំនៅឋានបុរីវិមានភ្នំពេញ គ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុលីហួរ ក្រុមហ៊ុនទេពី (Tepi) វិនិយោគ កសិ-ឧស្សាហកម្មដំណាំកៅស៊ូ ក្រុមហ៊ុន លីហួរ លីស៊ីង (ជួលរថយន្ត) ក្រុមហ៊ុន ផេប្រូ (លី ហួរ វេរលុយ) និង ក្រុមហ៊ុន ធានារ៉ាប់រង លីហួរ។ ថ្មីៗនេះទៀតសោត ក្រុមហ៊ុន SBI Holdings របស់ជប៉ុនបានចរចារទិញហ៊ុន 70% នៃ គ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុលីហួររួចហើយផងដែរ ជាមួយតម្លៃប្រហែល 81.7លាន USD និងត្រៀមផ្លាស់ប្តូរទៅជាធានាគារពាណិជ្ជឈ្មោះ SBI Lyhour Bank Plc វិញ។
សូមសង្កត់ធ្ងន់សារជាថ្មីទៀតថា ជោគជ័យរបស់ ឧកញ៉ា លី ហួរ កើតឡើងដោយសារគាត់តែមានគោលការណ៍ច្បាស់លាស់លើខ្លួនឯង តំាងតែពីគាត់មានអាជីវកម្មកម្រិតលក្ខណៈជាគ្រួសារ មិនទាន់បើកជាក្រុមហ៊ុន (ស្តង់ដារ)នោះមកម្ល៉េះ។ នេះគឺជាគ្រឹះ ជា គោល ដែលជួយអោយអតិថិជនជឿជាក់លើជំនួញទាំងអស់របស់គាត់ ដោយគ្មានភាពសង្ស័យ។
ប្រភពផេក៖ CamboFinance